św. Benedykt
Imię Benedykt pochodzi z języka łacińskiego. Wywodzi się od słowa benedictus, oznaczającego „tego, o którym się dobrze mówi” lub „tego, któremu się dobrze życzy”.
Urodził się w zamożnej chrześcijańskiej rodzinie ok. roku 480 w Nursji, niewiele ponad 100 km na północ od Rzymu. Studiował w Rzymie. Jednak atmosfera panująca w mieście po upadku cesarstwa zachodniego nie odpowiadała mu. Postanowił więc zostać pustelnikiem w miejscowości Enfi de, oddalonej 60 km od Rzymu, a następnie przeniósł się w okolice Subiaco, w Górach Albańskich. Później założył klasztor na Monte Casino. Benedyktyni według swojej reguły mają poświęcać dużo czasu na wspólną modlitwę w chórze zakonnym. Odmawiają oni tzw. liturgię godzin, złożoną z hymnów, psalmów i czytań z Pisma Świętego oraz ojców i doktorów Kościoła. Bardzo ważnym elementem życia oprócz modlitwy jest praca, stąd zasada: „Ora et labora”, czyli „Módl się i pracuj”.
W 1964 r. Ojciec Święty Paweł VI ogłosił św. Benedykta głównym patronem Europy. Charakteryzując jego postawę, wymienił trzy słowa klucze: krzyż, pług i księga.
Krzyż to znak ewangelizacji, którą Benedyktyni znieśli do Europy. Z kolei pług to symbol pracy fizycznej. Pierwsi benedyktyni pracowali często przy karczowaniu lasu, osuszaniu bagien, uprawie roli. Byli znakomitymi ogrodnikami. Wiedzą dzielili się z ludźmi, wśród których przyszło im żyć. Tym samym ówczesnych mieszkańców Europy uczyli szacunku do pracy i ziemi. Dziś też często uprawiają ziemię i zajmują się uprawą ziół. Symbol księgi przypomina, że klasztory benedyktyńskie stały się bezcennym ogniskiem pracy umysłowej. Europa stała się chrześcijańska przede wszystkim dlatego, że benedyktyni dbali o wszechstronne wykształcenie swoje oraz ludzi. Uczyli nie tylko sztuki i rzemiosła, ale przede wszystkim szerzyli ducha Ewangelii. Coraz liczniejsi byli w klasztorach pisarze, którzy godzinami przy pulpitach prowadzili żmudne dzieło przepisywania ksiąg. Stąd określenie „benedyktyńska praca”. Około 90% ocalonego dorobku antycznego zachowało się do czasów współczesnych za pośrednictwem opactw benedyktyńskich.
