Zagadka 5

 Pieczęcie cylindryczne są charakterystycznym wyrobem mezopotamskiej sztuki zdobniczej. Były to niewielkie – od 1 do 10 cm - walce wykonane najczęściej z kamieni półszlachetnych, z wyrytymi na nich różnymi scenami. Poprzez rolowanie walca w miękkiej glinie odciskał się obraz powstający z negatywu, jaki był wyżłobiony na jego powierzchni. Sceny wyryte w pieczęciach odnoszą się zazwyczaj do wierzeń, mitologii i kultu, lecz trudno je interpretować.

Pieczęcie były nawlekane i noszone jako naszyjnik lub bransoletka. Często służyły do podpisywania dokumentów. Wykorzystywano je także jako plomby drzwiowe, np. do zamykania magazynów i do zabezpieczania towarów, przywożonych do miasta. Ceniono je w nie tylko ze względu na odcisk, jaki zostawiały w plastycznym materiale, ale także za piękno kamieni półszlachetnych oraz za mikroskalę wyrzeźbionych na nich napisach i obrazach, które wyposażone były w najdrobniejsze szczegóły, a mierzyły zaledwie milimetry.

Pieczęcie cylindryczne robiono z agatu, chalcedonu, lapis lazuli, steatytu, marmuru, kwarcu, serpentynu, hematytu i jaspisu, kryształu górskiego a najwybitniejsze egzemplarze tworzone były ze srebra i złota.

Pierwsze przykłady używania pieczęci cylindrycznych na starożytnym Bliskim Wschodzie pochodzą z czasów przed wynalezieniem pisma klinowego, z okresu późnego neolitu (7600–6000 r. p.n.e.). W tym kontekście szczególnie niezwykła jest precyzja ich wykonania i piękno kamieni półszlachetnych, z których je wytwarzano. Rysunki i napisy na tych kamieniach mają detale mierzone w milimetrach i cechują się niebywałą szczegółowością.